[บันทึก] เมื่อผมไปอบรมประสบการณ์วิชาชีพ มสธ.

ไม่บ่อยนักที่บล็อกนี้จะเขียนเรื่องในหมวดชีวิตจริง จริง ๆ ปกติก็ไม่ค่อยอยากเขียนหรอก เพราะคนอ่านที่นี่ประจำไม่สนหรอกใช่มะ  แต่เอาน่า ไอ้ผมมันก็คนมันต้องมีชีวิตบ้างอะไรบ้าง...

ก่อนอื่นต้องขอบอกไว้ก่อนว่า ที่บล็อกนี้ไม่เน้นภาพคนครับ ใครหลงเข้ามาจากกูเกิลหรือที่ใด ๆ ก็ตาม แล้วหวังจะเจอภาพกิจกรรม รูปหมู่ หรืออะไรก็ตามที่มีภาพคนเยอะ ๆ ก็อ่านต่อไปแหละ แต่ไม่ต้องหวังภาพคนครับ เข้าใจนะครับ...

อะไรคืออบรมประสบการณ์วิชาชีพ?

คือ.. ปกติเนี่ย การเรียนมสธ. เราจะอ่านหนังสืออยู่บ้าน พอถึงวันสอบเราก็แค่ไปสอบตามสนามสอบที่มักจะเป็นโรงเรียนมัธยมซอยแคบ ๆ รถเข้าได้ทางเดียวที่น่าจะใกล้บ้านคุณที่สุดเท่าที่มหาวิทยาลัยเห็นว่าอย่างงั้น.. แต่แค่นั้นมันยังไม่พอ เพราะมันจะขาดบางสิ่งที่สำคัญไป ดังนั้นเขาจึงให้ไปค้างที่มหาวิทยาลัย 3 - 5 คือ เพื่อทำกิจกรรมกัน ซึ่งหลัก ๆ ก็จะมี ฝึกปฏิบัติเสริมทักษะแบบที่เขียนไว้คราวที่แล้ว และอบรมประสบการณ์วิชาชีพที่เขียนครั้งนี้นี่เอง!!

สิ่งที่อบรมประสบการณ์วิชาชีพต่างจากฝึกปฏิบัติฯ คือ ฝึกปฏิบัติจะเป็นการรวมคนจากหลาย ๆ วิชาเอกที่เรียนวิชาเดียวกันมาทำกิจกรรมด้วยกัน ส่วนอบรมประสบการณ์ฯ จะมีทั้งกิจกรรมรวมของทุกสาขา และกิจกรรมของสาขาเดียวกัน ไม่ได้เชื่อมโยงกันที่วิชาอย่างเดียว

วันแรก

ผมจองแท็กซี่ไว้ล่วงหน้า ให้มารับตอน 6 โมงครึ่ง และแน่นอน.. วันนั้นฝนตกตอนเช้าครั้งแรกหลังจากไม่ได้ตกมานานมาก (มสธ. เลือกวันได้เป๊ะเสมอ...) ไปถึงก็ลงทะเบียน แล้วก็จะได้ไอเท็มเป็น ป้ายชื่อ ตารางกิจกรรม และ หนังสือรวมเนื้อเพลง (ไม่มีแฟ้มให้แล้วรึ?)

ครั้งนี้ได้ห้องชั้น 7 ซึ่งคราวนี้มีโคมไฟด้วย! มีขวดน้ำเปล่าที่ไม่รู้ผลิตเองหรือ OEM มาจากไหนให้ 4 ขวดทุกวัน และมีน้ำเย็นให้ในเหยือก (มีมาเปลี่ยนทุกวัน) ปลั๊กไฟ 4 ช่องอยู่ใต้โต๊ะ เสียบยาก แนะนำว่าพกรางปลั๊กไฟไปสักคนจะช่วยได้มาก  ผมไปถึงห้องคนแรก ตามมาด้วยคนจากนิเทศศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ และคนสุดท้าย อยู่การจัดการสารสนเทศเหมือนกัน (พัก 4 คน)

ความซวยแรกบังเกิด เพราะตารางเวลาที่ผมได้มามันเป็นของเศรษฐศาสตร์ (คือ ไม่มีใครบอกไงว่าตารางเขาแยกไปตามวิชา ยื่น ๆ มาก็หยิบไป...) จึงต้องขอเขามาถ่ายลงมือถือไว้ (แล้วเอามาจดใหม่ตอนหลัง เพราะควักมือถือมาดูลำบาก) ก็จำไว้ครับ เวลาหยิบดูวิชาด้วย

จากนั้นก็ต้องลงไปห้องประชุมใหญ่ ที่ผมกลัวโคตร ๆ เพราะอ่านจากบล็อกชาวบ้านว่ามีกิจกรรมเล่นเกม ต้องวิ่ง ร้อง เต้น อะไรไม่รู้ กลัวโคตร ๆ โดยในห้องประชุมนี้จะตกลงกันว่าจะลดอายุทุกคนมาให้เท่ากัน และรุ่นนี้ก็โดนที่ 25 ครับ (เคยอ่านเจอของรุ่นอื่นลดไปถึง 22) จากนั้นก็ให้เล่นเกมจับกลุ่ม ซึ่งก็ไม่มีอะไรมาก แต่ไม่สปอยล์ละ เอาเป็นว่าตอนแรกยังไม่เท่าไหร่ และเนียนโกงได้เพราะคนเยอะ...

จากนั้นจะแยกกันไปทำกิจกรรมเฉพาะสาขา ก็มีกิจกรรมเล่นเกมอีก แต่คราวนี้ไม่ยาก ไม่ต้องพูด แค่มี 1 มือและเดินได้เท่านั้น ก็ทำได้แล้ว เป็นการสร้างอะไรบางอย่างด้วยคนทั้งหมดในสาขาแบ่งเป็น 4 กลุ่ม แน่นอน ไม่สปอยล์นะ...

จากนั้นก็จะแยกจากกลุ่มสาขา ไปเป็นกลุ่มย่อยของวิชาเอกอีก และผมก็ได้อยู่การจัดการสารสนเทศกลุ่ม 2 (มี 2 กลุ่ม) และจะได้พบอาจารย์ประจำกลุ่ม จากนั้นจะเป็นการเลือกหัวหน้า ซึ่งกลุ่มผมนี่หัวหน้าเป็นอะไรที่บอร์นทูบีมาก เลยไม่ต้องมานั่งลงคะแนนให้เสียเวลา...

ตกเย็น ตอน 6 โมงครึ่งของทุกวันก็ต้องกลับไปห้องประชุมใหญ่เพื่อร่วมกิจกรรมรวมทุกสาขาอีก หลัก ๆ ก็ร้องเพลง แล้วมีอะไรต่อก็จำไม่ได้แฮะ จากนั้นก็แยกไปฟังบรรยายเฉพาะวิชา โดยทางมหาวิทยาลัยเชิญผู้ทรงคุณวุฒิมาบรรยายให้ฟัง ซึ่งผู้บรรยายท่านนี้ตอนนี้ก็ทำงานให้รัฐบาลอยู่ และมีการบ้านให้ทำนิดหน่อย คือสรุปที่ท่านบรรยายมานี่แหละ

กลับไปห้องพัก... เพื่อนร่วมห้องย้ายออก 1 คน รู้สึกจะไปอยู่ห้องเพื่อน...

อาหารที่กินวันนี้ :

• กลางวัน - แกงกะหรี่ไก่ + ทอดมันปลากราย (แกงกะหรี่ใส่มันฝรั่ง ทอดมันเนื้อแน่นมาก)
• เย็น - ไข่เจียวหมูสับ

วันที่ 2

เช้าก็ต้องไปเข้าห้องประชุมใหญ่อีก คราวนี้เขาใช้มุกเลือกคนออกไปเล่นเกมจากสีเสื้อ ดังนั้นจะใส่เสื้อสีอะไรเดากันดี ๆ ครับ (ไม่ก็ใส่ลายดอกไปเลยมั้ย?) ออกจากห้องประชุมก็ฟังบรรยายอีก คราวนี้ผู้บรรยายเป็นอีกคนนึง เคยอยู่ที่ NECTEC ได้ความรู้มาก (ฮาด้วย)  อ้อ ก่อนฟังบรรยายก็ต้องลงไปถ่ายรูปลงหนังสือรุ่นกันก่อน ซึ่งตอนแรกผมยืนอยู่ข้างหลังนะ แต่คนหายไปคนเลยต้องให้กลุ่มอื่นมาถ่ายก่อน พอจัดใหม่ต้องนั่งข้างหน้าซะงั้น ซึ่งข้างหน้านี่ผู้หญิงล้วนเลย เฮ้อ เจอแบบนี้ตั้งแต่ปวช. แล้ว...

รอบบ่าย ในที่สุดก็ได้เข้าห้องคอมพ์ซะทีครับ โดยจะเป็นการฝึกใช้ Microsoft Project นี่เป็นครั้งแรกของผมที่ได้ลองใช้เป็นเรื่องเป็นราว (จากเดิมที่เคยเปิดมาแล้วไม่รู้จะเอาไปทำอะไร) ก็ไม่ยากมากนะ

ตอนเย็นก็เข้าห้องประชุมใหญ่อีก ครั้งนี้คนเริ่มหายครับ นิเทศศาสตร์หายไปหมดเลย อาจารย์นิเทศ (<== นี่คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด) ก็ไม่อยู่  จึงไม่มีอะไรน่ากลัวนัก จากนั้นพอกลับไปห้องคอมพ์ก็ให้แบ่งกลุ่มย่อยอีกเป็น 10 คน (การจัดการสารสนเทศกลุ่ม 2 มี 20 คน แบ่งครึ่งไปอีก ตอนนี้เริ่มมึนกันล่ะครับว่า พอพูดว่า "กลุ่ม" มันหมายถึงกลุ่มระดับไหนกันแน่?) ด้วยความที่เป็นคนไอทีกันล่ะมั้ง ก็เลยแบ่งกลุ่มกันลวกมาก ๆ ไม่มีการรวบรวมรายชื่ออะไรเลย ผมก็จำได้แค่ว่าอยู่คนละกลุ่มกับหัวหน้ากลุ่มเท่านั้น

จากนั้นก็มีข้อสอบประเมินอะไรสักอย่างให้ทำ 70 ข้อ แล้วก็แยกย้ายกันไป...

อาหารที่กินวันนี้ :

• เช้า - ไข่ดาว ไส้กรอก แฮม ขนมปัง (อาหารหลักที่ผมรอทุกวัน)
• กลางวัน - ข้าวหมูแดง + หมูกรอบ (ซึ่งหมูกรอบหมด)
• เย็น - ไก่ผัดพริกสด (คล้าย ๆ ผัดกะเพราใส่ผักเยอะ ๆ แต่ไม่มีกะเพรา)

วันที่ 3

ที่ห้องประชุมใหญ่ คราวนี้อาจารย์นิเทศกลับมาแล้วครับ... และก็เจอวิธีเลือกคนแบบน่าสะพรึงที่สุด คือ โยนบอลกันไปมา หยุดที่ใครก็ออกไปเล่นเกมข้างหน้า ฝั่งไอทีที่กลัวเรื่องแบบนี้มาก จึงสู้สุดชีวิตสุดท้ายฝั่งไอทีจึงไม่โดนเลย....

กลับไปเข้ากิจกรรมกลุ่ม (กลุ่มห้อง 20 คน) เพื่อเล่นเกมนักสืบ เป็นเกมที่ต้องเล่นทุกคนแต่ไม่มีเดินไม่มีเต้น ใช้ปากกับสมองเท่านั้น และคำตอบของคดีมันก็อยู่ในมือผมซะด้วยสิ... แต่กลุ่มนี้มีคนช่วยกันคิดนอกกรอบออกทะเลไปมาก และเราก็ได้รู้ว่าใครเป็นตัวชง ตัวตบ .... เป็นกลุ่มที่ฮาดีแท้ นี่น่าจะเป็นเกมที่ทุกคนในกลุ่มจดจำไปชั่วชีวิต..

รอบบ่าย หลังจากใช้ MS Project กันเป็นแล้ว ก็ได้งานเลย คือให้บริหารโครงการโดยใช้เวลาและงบไม่เกินที่กำหนด พ่วงด้วยข้อจำกัดมากมาย แต่ผมก็ทำจนได้ ลดวันไปราวครึ่งเดือน และงบเหลือเท่าที่กำหนดเด๊ะ! หารู้ไม่ว่า นั่นเป็นการเปลี่ยนชีวิตผม... จากที่เป็นคนที่ไม่มีใครสนใจ กลายเป็นมาของานผมไปดูทันที ชื่อดังกระหึ่มไปทั้งห้องในชั่วโมงเดียว ... ก็ไม่รู้ทำถูกรึเปล่านะ แต่เอาเถอะ เอาไปดูเถอะ แจ้งเกิดแล้วเรา ไม่ต้องนั่งเหงาแล้ว..

เย็นเข้าห้องประชุมใหญ่ คนหายเกือบหมดห้อง (แต่ผมก็เข้าครบทุกรอบ) คราวนี้จำไม่ได้ว่าอาจารย์สาขาอะไรดำเนินกิจกรรม แต่ก็ซอฟต์ลงมาก เลือกคนโดยการนับเลข แน่นอนผมรอดสิ จากนั้นกลับไปห้องคอมพ์ทำงานกลุ่ม ผมก็รออยู่นะว่าจะแจกจ่ายงานกันยังไง เมื่อไหร่จะมาล่าลายชื่อสมาชิกกลุ่มฟระ แต่ก็ไม่มีอะไรทั้งสิ้น มีนั่งดูบอลกันอีกต่างหาก... (ผมไม่ดูบอลนะ ทำไมไม่เอางานมาให้คนว่าง ๆ ทำเนี่ย หือ?) แต่แล้วก็มีคนนึงบอกให้ทำโลโก้กลุ่ม ผมก็โหลด Inkscape Portable มา แล้วเขาก็ไปโดยไม่บอกอะไรเลย ชื่อกลุ่ม? concept? ไม่มีอะไรเลย แต่ผมรับงานมาแล้วก็นั่งทำไป

ตอนหลังเขาเดินมาอีกครั้ง พอถามชื่อกลุ่ม ก็มึน ๆ กันแล้วกลายเป็นนี่แหละ โลโก้รุ่น!! (คือรวมทุกสาขาวิชาที่มารอบนี้) เอ้า ไปเป็นระดับนั้นได้ไงฟระ แต่ไม่เป็นไร เราทำต่อไป ตอนหลังคิดว่างานนี้มันมั่ว ๆ แล้วละ ก็เลยไม่ได้เอาโลโก้ไปให้ใครทั้งสิ้น แล้วผมก็ได้เห็นชื่อบริษัทของกลุ่มในวันรุ่งขึ้น...  อ้อ งานกลุ่มเสร็จวันนี้แหละ เพราะพรุ่งนี้ไม่ได้ใช้คอมพ์แล้ว

อาหารวันนี้ :

• เช้า - เหมือนเมื่อวาน
• กลางวัน - ไข่พะโล้ ใส่เต้าหู้ทอด (กลัวมากไอ้เต้าหู้นี่ ที่จิ้มแล้วน้ำพะโล้มันชอบพุ่งออกมา แต่คนมันชอบกินนี่หว่า ผมเลยเลือกที่นั่งไกลโคตร ๆ ไม่ให้ใครโดนลูกหลง แต่เหมือนเขาจะออกแบบมาแบบลดแรงดันลงไปเยอะ)
• เย็น - หมูทอดกระเทียม (เป็นหมูแบบแห้ง ๆ หน่อย ไม่ใช่หมูทอดกระเทียมแบบร้านตามสั่งนะ)
• ค่ำ - บะหมี่หมูแดง (ปกติผมไม่กินมื้อค่ำ แต่อันนี้อดใจไม่ได้)

วันที่ 4

เช้าเข้าห้องประชุมใหญ่ จำไม่ได้ว่ามีอะไร แต่ปลอดภัยแหละ กลับไปห้องกลุ่ม (20 คน) อีกครั้ง คราวนี้เป็นกิจกรรมหลงใน***** (เซ็นไว้หน่อยเดี๋ยวสปอยล์) ให้แบ่ง 2 กลุ่มแล้วประชุมกันว่าจะเอาของอะไรบ้าง ด้วยเหตุจากวันที่ 3 คราวนี้หัวหน้าเลยหันมาขอความเห็นของผมเป็นระยะ ๆ แล้วประเด็นที่ผมสงสัยมันเป็นเป็นจริงซะด้วย ถึงจะไม่เป๊ะก็เถอะ แต่ผลสรุปของการเล่นเกมคือ ถ้ากลุ่มผมไปหลงใน***** จริงละก็..... ตายหมด  หมดกิจกรรมนี้ก็เลิกเลย กว่าจะกลับมาอีกทีก็บ่าย 2 ครึ่ง ว่างมาก (แต่เดาว่าสาขาอื่นไม่ว่างขนาดนี้ เพราะคนเดินข้างนอกน้อยมาก)

รอบบ่าย.. เป็นการนำเสนองานกลุ่มที่ทำเมื่อวาน และผมก็พบว่าไอ้บริษัทที่ผมทำอยู่มันชื่อ "ไก่กาอาราเล่" (ส่วนอีกกลุ่มเป็นบริษัทดราก้อนบอลอะไรสักอย่าง) โลโก้ก็ไปหารูปอาราเล่มาแปะนั่นแหละ (มั้ง เห็นไม่ชัด) พอเห็น Powerpoint ของกลุ่มนี่แบบ... ถ้าชาติหน้ามีจริงขอทำให้แทนได้มั้ย? (คนทำจะหาว่าผมดูถูกเขามั้ยเนี่ย แต่ถ้าออกมาแบบนี้เพราะมัวดูบอลกันนี่...)

(ประธานบริษัทกับรองประธานของผมกำลังนำเสนองานอยู่...)

อีกกลุ่มนี่ Powerpoint ออกมาดีกว่านะ แถมนำเสนอได้ดี ก็เพราะประธานบริษัทก็คือหัวหน้ากลุ่ม (กลุ่มรวม 20 คน) ซึ่งพลังแกเหลือล้นอยู่แล้ว ถ้าผมเป็นอาจารย์ คงให้กลุ่มดราก้อนบอลชนะไปแน่นอน... ย้อนไปหน่อย ก่อนที่จะนำเสนองานกันแป๊บเดียว ก็เพิ่งมาสรุปรายชื่อสมาชิกในกลุ่มกันนี่แหละ ผลคือมีทั้งคนหาย คนเดียวอยู่ 2 กลุ่ม วุ่นวายไปหมด ขอแนะนำรุ่นต่อ ๆ ไปว่า ไปรวมรายชื่อสมาชิกกันตั้งแต่เริ่มเถอะ บางคนยังไม่รู้เลยว่าอยู่กลุ่มไหนกัน แล้วมันจะแบ่งงานกันยังไง? ฝากไว้....

(ระหว่างรวมกลุ่มคิดคติพจน์ นั่นหัวหน้า และบนกระดาน...)

จบงานก็นั่งคุยกับอาจารย์กัน มีงานเหลืออีกอย่างคือให้คิดและเขียนคติพจน์ประจำกลุ่ม ก็ต้องรวมหัวทั้งกลุ่มคิดขึ้นมา แล้วก็สับสนกันอีกว่า ตกลงมันคติพจน์ประจำกลุ่มหรือของรุ่นกันแน่ ก็ระดมความคิดกัน ช่วยกันโหวต แก้ และเขียนลงกระดาษแผ่นใหญ่

ตอนเย็นว่างมาก ผมจึงลองเดินออกไปข้างนอก แต่มันเริ่มหนาวแล้วก็เลยไปไม่ไกล แล้วก็ค้นพบว่า มันมีร้านขายของอยู่ข้าง ๆ ตึกที่ทำกิจกรรมและพักอยู่นี่เอง (คราวนี้กิจกรรมต่าง ๆ อยู่ในตึกเดียว ไม่ต้องออกไปไหน ซึ่งก็ดีแล้ว...) แต่คราวนี้ไม่โหยพวกเครื่องดื่ม (น้ำอัดลม ชาเขียว อะไรพวกนี้น่ะ) ก็เลยไม่ได้ไปซื้อ (ตอนโหย ๆ ก็ดันไม่เห็นนะ)

ตอนค่ำมีงานสาระสังสันท์น (สันท์น ย่อมาจาก สันทนาการ) ก็เป็นการแสดงของแต่ละสาขาวิชา แต่ปีนี้ไม่มีการแสดงของเทคโนโลยีสารสนเทศ ซึ่งไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่มี ไม่ใช่เพราะเลือกที่จะไม่มี แต่ถูกกำหนดให้ไม่มีครับ อาจารย์ประจำกลุ่มบอกว่าปกติมีทุกปี เพิ่งไม่มีปีนี้ปีแรก... นอกจากการแสดงก็มีเล่นเกมเหยียบลูกโป่งและเก้าอี้ดนตรี (ซึ่งเตี๊ยมคนไว้แล้ว ดังนั้นไม่ต้องกลัวว่าจะโดนเรียก) งานเลิก 4 ทุ่ม ก็กลับไปนอน...

กลับไปห้องพักพบว่า เพื่อนร่วมห้องหายไปอีกคนแล้ว จากนั้นไม่นานไฟตรงกระจกตู้เสื้อผ้าก็เสีย นี่มันอะไร?

อาหารที่กินวันนี้ :

• เช้า - เหมือนเมื่อวาน
• กลางวัน - ข้าวผัดรวมมิตร (ไส้กรอก หมูยอ แฮม กุนเชียง)
• เย็น - ผัดวุ้นเส้น ควบ ดอลลี่ทอดกระเทียม (เหมือนกินลูกชิ้นปลาระเบิด)

วันสุดท้าย..

ตื่นเช้ามาในวันสุดท้าย ก็พบกับอากาศหนาวสุด ๆ มาต้อนรับ คราวก่อนมาตอนหน้าหนาวตอนกลับเป็นหน้าร้อน คราวนี้ตอนมาฝนตก ตอนกลับหนาว? มสธ. เลือกวันเก่งจริง ๆ (เคยให้วันกลับของผมตรงกับสงกรานต์พระประแดงด้วย เกือบเอาชีวิตไม่รอด) วันนี้ก็เริ่มจากไปเข้าห้องประชุมใหญ่ ซึ่งคนน้อยสุด ๆ กิจกรรมก็เลยเนือย ๆ ไม่เต็มที่ เล่นกันแบบงง ๆ เนียนไม่เล่นก็เยอะ (ผมด้วย)

(บรรยากาศรวมกลุ่มครั้งสุดท้าย... ก้มหน้าเล่นมือถือ...)

จากนั้นก็ไปเข้าห้องกลุ่ม (20 คน) ให้ทุกคนในกลุ่มเล่าเรื่องตัวเองให้ฟัง แล้วคุยกันครั้งสุดท้าย เฮฮามาก จากนั้นก็เข้าพิธีปิดที่ห้องประชุมใหญ่ แล้วให้กลุ่มย่อยของแต่ละสาขาอ่านคติพจน์ที่คิดกันมา ก็ตามคาดครับ มีทั้งที่คิดคติพจน์ของกลุ่มมาและที่คิดเป็นคติพจน์ของรุ่น ปีนี้มีปัญหาเรื่องการสื่อสารจริง ๆ มีคติพจน์ทั้งที่ออกฮา ๆ และสละสลวย แต่กลุ่มผมเน้นสละสลวย (เสียดาย อยากให้เน้นฮา)  ปีนี้ไม่มีให้โหวตคติพจน์ แต่ถ้าโหวต ผมให้ของเทคโนโลยีอุตสาหกรรมนะ ซึ่งเทคโนฯอุตฯ นี่ ยังมีดีอีกอย่างคือจะมีการใส่เสื้อช็อปเหมือนกันทั้งกลุ่มทำให้รวมกลุ่มเป็นหนึ่งเดียวกันตลอด ผมชอบแบบนี้นะ เพราะติดตามกลุ่มง่าย กลุ่มผมนี่ผมก็ใช้วิธีจำเสื้อเพื่อน 2 - 3 คนแล้วตาม ๆ เขาไป (เฮ้ย ทำไมไม่จำหน้า!) สุดท้ายก็ร้องเพลง แล้วก็ถ่ายรูปกลุ่ม (20 คน) กัน แล้วก็กลับบ้าน...

อยู่มาหลายวันนี่ มันชินกับชีวิตที่นี่ไปแล้วนะ จนนึกไม่ออกว่าถ้ากลับไปบ้านจะใช้ชีวิตยังไง (พออยู่สัก 3 วันความทรงจำเกี่ยวกับบ้านเริ่มเลอะเลือนละ) ก็คงไม่ได้เห็นห้องแบบนี้แล้วสินะ อยู่มา 4 รอบเริ่มผูกพันกับมันแล้ว (แต่คราวนี้เป็นอะไร เพื่อนย้ายออกวันเว้น 2 วัน) แต่ลืม ๆ มันไปเถอะ ห้องน้ำมันแคบขนาดนั้น...

มีอย่างหนึ่งที่เพิ่งรู้คือ ผ้าเช็ดตัวน่ะ โยนใส่ตะกร้าซะ แล้วรู้สึกเขาจะเอามาเปลี่ยนให้ (มั้ง ไม่แน่ใจ) เห็นมากี่ทีก็เอาไปแขวนตรงหน้าต่างบ้าง ผึ่งกับเก้าอี้บ้าง... (แล้วผมก็ดันทำตาม)

เก็บของเสร็จก็เดินออกไป ได้เห็นรถกระเช้าจอดรับครั้งแรก แต่ผมขอเดินชมบรรยากาศเองละกัน เพราะคงไม่ได้มาแล้ว จากนั้นก็เรียกแท็กซี่กลับบ้านโดยสวัสดิภาพ...

ของกินวันสุดท้าย :

• เช้า - เหมือนเมื่อวาน
• กลางวัน - ลาบหมู ปีกไก่ทอด (แต่ผมไม่ได้กินนะ เพราะรีบกลับ อ้อ มีส้มตำด้วย แต่เฉพาะวิทยากร...)

  
ไอเท็มที่ได้รับทั้งหมด :

• คู่มือสอนใช้ MS Project
• ชีทสไลด์จากการบรรยายทั้ง 2 รอบ
• หนังสือเพลง มสธ.
• ที่คั่นหนังสือ มสธ.
• ปากกา มสธ.
• หนังสือรุ่น
• รูปถ่ายกลุ่ม (20 คน+อาจารย์)
• ไลน์สมาชิกทั้งกลุ่ม + อาจารย์
• ความตั้งใจในการเปลี่ยนแปลงสภาพตัวเอง

  
สิ่งที่ลืมไว้ :

• หนังยางสีแดง 1 วง

ป.ล. ทีวีห้องโถงกลางที่ มสธ. ยังมีแต่ช่องอนาล็อก....